FacebookXPinterestEmailLinkedInWhatsApp

Ruim 2 jaar geleden werd ik vrijwilliger bij de schoolbibliotheek. Hierin is me opgevallen dat kinderen vooral een boek uit zoeken op kaft of op aanraden van andere kinderen. Aangezien ik graag het leesplezier stimuleer ben ik op die manier begonnen met kinderboeken lezen. Zo kon ik kinderen vertellen, in het kort, waar het boek over gaat. Zeker boeken met veel tekst en weinig plaatjes kunnen deze promotie goed gebruiken. En zo namen kinderen boeken mee naar huis die ze op voorhand niet gekozen zouden hebben.

Bij het inleveren van de boeken vraag ik ook altijd even wat ze van het boek vonden. Het bijzondere is dat kinderen weten dat ik het boek aangeraden heb. En zo kreeg ik al snel te horen dat ze het boek heel erg leuk vonden en of ik nog een leuk boek wist voor hem/haar. Zodoende is mijn liefde voor recenseren begonnen. Om mijn liefde te demonstreren gooi ik er een recensie tegenaan van “Wat ik wens” en gaan wij vijf lezers hier hopelijk ook heel erg blij mee maken.

Wat ik wens

Nanou’s mama, Estelle Lalou, is een beroemde celliste. Omdat ze zo goed is, willen dirigenten van over de hele wereld dan ook graag met haar samen werken. Zo reist ze van hot naar her. Nanou blijft meestal achter bij haar vader, die muziekgeschiedenis leraar is. Omdat hij naar een of andere bijeenkomst over vrouwelijke componisten uit de negentiende eeuw moest gaan en oma op vakantie was in Italië, moest Nanou met haar moeder mee op reis. Dat vond Nanou helemaal het einde! Samen, twee dagen, op stap met haar mama.
De twee dagen vlogen om en juist op het moment dat ze de trein moesten nemen, misten ze deze.

Alles liep vanaf dat moment anders. Haar oma, die ze zouden gaan ophalen, trok haar eigen plan en haar vader zat in het gips vanwege een gebroken been.

Aangezien de zomervakantie in zicht was en Estelle veel moest reizen, besloten haar ouders dat Nanou een paar weken bij oma moest logeren. Immers zat haar vader nog met een gebroken been en was het moeilijk om voor Nanou te zorgen. Bij oma was Marcus, een man die oma had ontmoet op het vliegveld. Hij was erg leuk en maakte de heerlijkste gerechten.
Op de terugweg van de markt ontmoeten oma en Nanou een jongen genaamd Daan. Daan was aan het jongleren en bleek op dezelfde etage te verblijven als Nanou.
De twee werden vrienden, mede omdat ze beiden bij familie logeerden aangezien hun ouders aan het werk waren. Ze trokken veel met elkaar op.
Op een dag besloot Nanou dat ze beiden 3 wensen op moesten schrijven. Dat deden ze, daarna wisselden ze elkaars briefje en zo moest Daan zorgen dat Nanou’s wensen uitkwamen en visa versa.

De wensen van Nanou waren makkelijk (vliegeren op het strand, met een boot varen en een stuk van mijn haar laten knippen), die van Daan waren een stuk pittiger (Nanou viool horen spelen voor hem alleen, een dag met mama en papa op het strand spelen en op reis gaan naar een ander land). Maar de wens (mama zien optreden in Luzern) die Nanou echt heel graag wilde schreef ze niet op, ze wist namelijk dat deze onhaalbaar was voor Daan. Zou het ze gaan lukken om alle zes of zeven wensen in vervulling te laten gaan?

Mijn mening

‘Wat ik wens’ is een boek met 85 pagina’s leesvoer. Op pagina 87 vind je de betekenis van Italiaanse muziektermen die in het boek voorkomen. Dat is zeker handig bij kinderen die hier niet mee bekend zijn. Zo nu en dan vind je een leuke illustratie tussen de tekst. Het boek leest zich heerlijk weg en ik heb dan ook weer genoten van het verhaal. Bovendien is het een boek dat kinderen kan inspireren om te gaan doen in de komende zomervakantie.

Informatie

Auteur: Reine De Pelseneer, Richard Verschraagen
ISBN: 978-94-6291-209-0
Vanaf 9 jaar

Lees ook:

*** voor dit artikel hebben we een recensie-exemplaar ontvangen ***