In Rome vind je bij de kerk Santa Maria in Cosmedin sinds de 17e eeuw de Bocca della Verità. Ook wel de Mond van de Waarheid genoemd. Deze grote marmeren schijf dankt zijn naam aan het beeldhouwwerk wat toegepast is op het marmer, namelijk een gezicht. Van vele dingen uit het oude Rome is intussen achterhaald waar het voor gebruikt is. Echter is dit “beeld” een mysterie dat waarschijnlijk nooit opgelost zal worden. Het beeld zou de betekenis hebben van een riviergod. Met die gedachte kan de Bocca della Verità dan ook ooit een putdeksel zijn geweest, of een onderdeel van een fontein. Maar er is ook een verhaal die beweert dat de Bocca della Verità een beeltenis is van de God Oceanus en dat deze ooit bij een oude Romeinse tempel stond. Echter kan de schijf ook een hele andere betekenis hebben gehad in het oude Rome. Een leuk mysterie, dat dan ook elke jaar weer een hoop bezoekers trekt.
Maar wat gebeurt er als een kinderboeken schrijver naar Rome afreist en deze mysterieuze bezienswaardigheid gaat bewonderen? Ik kan je verzekeren dat er dan een fantastisch verhaal uit voortvloeit dat zich heerlijk weg leest en, als je in Rome geweest bent, je zelfs even mee terug neemt daar dat vakantiegevoel daar.
Het geheim van de afgebeten vingers
Onder een kerk, midden in Rome liggen zes grotten. Vijf van deze grotten zijn gevuld met botten. In een grot hangt zelfs een klein meisje, dat geheel bestaat uit botten, dat een zeis vast houdt en in haar rechterhand een weegschaal. Ooit was dit meisje een levend meisje, een prinses nog wel, prinses Anna Barberini. Dag in, dag uit hangt Anna daar met haar zware zeis en weegschaal aan het plafond. Anna kreunt en de vierduizend andere skeletten die in de grot te vinden zijn moedigen haar aan om de zesde grot te gaan vullen met botten zodat ze bevrijd kan worden van de zeis en weegschaal. Maar dat gaat niet helemaal zo makkelijk als Anna denkt.
Met haar drie broertjes gaat Anna nacht, na nacht op stap. De dode monniken hebben niet gezegd welke botten er gebruikt moeten worden voor de grot. Zodoende komen ze terug met botten van dieren, restjes uit restaurants. De vierduizend monniken zuchten en zeggen haar dat ze botten van mensen moet hebben. Eigenlijk wel logisch want de vijf grotten die al gevuld zijn, liggen ook vol met menselijke botten. Anna, Fabio, Renzo en Dino gaan in de komende nacht dan ook op zoek naar botten van mensen. Ze komen uit bij een oud kerkhof en graven daar hun oude familie leden op. ‘Verkeerd, Anna Barberini, het is verkeerd’ zeggen de vierduizend schedels schuddend. Ze moet niet de oude botten opgraven. Nee het moeten verse botten zijn van kinderen!
Luguber idee
De broertjes van Anna vinden het maar wat prachtig en bedenken het ene lugubere idee na het andere. Zo willen ze kinderen vangen en dan in de rivier gooien. Een ander idee, van Fabio, is om de kinderen van de Sint-Pieterskerk af te duwen. Of om de kinderen op te sluiten op een zolder en ze dan geen eten meer te geven. Maar Anna vind het maar niks. Omdat zij van de zeis en weegschaal af wilt moeten andere, onschuldige en levende, kinderen dan dood?
Dino ziet het probleem niet zo en samen met zijn broertjes bedenkt hij nog meer lugubere ideeën om kinderen om het leven te brengen. (Iets wat erg vermakelijk weg leest).
Nacht na nacht zwerft Anna door Rome, eerst met haar broertjes en later zonder haar broertjes. Op een nacht merkt ze helemaal niet dat het dag is geworden, ze verstopt zich achter een grote ronde schijf. Weg van alle mensen, althans dat denkt ze want ineens ziet ze 3 vingers door het gat in de schijf komen….
Info en waar te koop
Het geheim van de gillende geraamtes is o.a. te koop bij Bol.com
Auteur: Rindert Kromhout
Illustrator: Annemarie van Haeringen
Uitgever: Leopold
ISBN: 9789025867591
Eerder schreef ik als eens een recensie van het vervolg op dit boek: “Het geheim van de gillende geraamtes”
Lees ook:
* Voor het schrijven van dit artikel hebben wij een recensie-exemplaar ontvangen *
Spannende boeken zijn zo leuk!
Het klinkt als een spannend boek en lijkt me erg leuk om eens te lezen. Dus als de kids groot genoeg zijn zal ik het eens lenen bij de bibliotheek 😀