FacebookXPinterestEmailLinkedInWhatsApp

Vorige maand schreef ik onze kleuter in voor zwemles, de laatste keer naar zwemles! Ik besefte mij dat er binnen ons gezin met drie kinderen al heel wat fases afgesloten zijn. Sommige tot onze grote vreugde, terwijl andere mijlpalen neigen naar een melancholisch gevoel.

De laatste keer naar zwemles.

Wat bij de oudste een opgave was, wordt bij de jongste een feestje. Geen baby’s meer mee op transport richting het zwembad, geen peuters die eigenlijk iets anders willen doen. Geen borstvoeding meer geven in een warm kleedhok. Eindelijk eens tweemaal per week een uur lang ongestoord naar onze jongste en haar vorderingen kijken. Of even genieten van mijn RUST?! Met als hoogtepunt de feestelijke afsluiting van het diploma zwemmen.

De laatste keer waterpokken.

Wat ik wel geleerd heb na driemaal waterpokken, is dat het geen lichtzinnig op te nemen kinderziekte is. Als onervaren ouders stonden wij open voor goede raad: “Waterpokken is een kwestie van uitzieken…” Ik hoor het ze nog zeggen, terwijl onze oudste van top tot teen onder de pokken zat. Wij maar denken dat ze zich aanstelde, terwijl de waterpokken zich een weg naar binnen baanden. In haar oren, mond, plasser met als resultaat dat ze niets wilde eten, drinken en ook niet naar het toilet ging. Tot op de dag van vandaag is haar lichaam versiert met littekens.

De laatste keer naar de basisschool.

We hebben alleen onze oudste tweemaal per week wat uurtjes naar de peuterspeelzaal gebracht. We kregen geen vergoeding en het was best een grote kostenpost voor het ‘gemak’ dat het opleverde. Onze kinderen zijn sociaal en taalvaardig en de juffen hebben bij de jongsten helemaal niet gemerkt dat ze vier jaar lang thuis hebben gebivakkeerd. Ik ging wel naar de speel-inloop van het buurthuis. Eindelijk mocht de jongste ook naar school, alle meisjes op één plek. Ik heb er echt wel een maand of zes aan moeten wennen. Die zeeën van tijd die ik dacht over te hebben, bleven achterwege. Regelmatig is mijn dag al bijna ten einde qua energie, als ik de meisjes uit school ophaal. Waar ik naar uit kijk is …

De laatste keren in de kleutergang.

Onze basisschool is verdeeld in een onder-, midden- en bovenbouw. De kleuters worden binnen opgehaald, de oudere schoolkinderen lopen zelf uit de klas het schoolplein op. En wat kijk ik daar naar uit, eindelijk die drukke, benauwde, volgestouwde kleutergang uit. Nooit meer struikelen over de kinderen en/ of de tassen, maar buiten in het zonnetje wachten tot iedereen uit school is. Of in de wind en de regen, maar dat mag de pret niet drukken.

De laatste keren billen afvegen.

Onze jongste werd krap voor haar kleutertijd zindelijk, maar ik heb nog lang met een reserve onderbroek in mijn tas gelopen. Was ik eindelijk die luiers kwijt … Ze vierde haar kinderpartijtje onlangs met haar klasgenoten en ik wees de jongste gast het toilet aan. Ik wil net weglopen als ik hoor vragen: “Wil je mijn billen afvegen……?” Zou dit dan echt de laatste keer zijn geweest?

De laatste keren achterop de fiets.

Volgens eigen zeggen kan de jongste fietsen zonder zijwieltjes. Dat heeft ze zichzelf op school aangeleerd. Ik ben er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor. Ik ben net gewend aan de middelste die naast mij fietst, terwijl de oudste ons achtervolgt of zelf haar weg gaat. Hoe moet ik dat nu weer aanpakken? Weer terug in een slakkengang schakelen dwars door ons centrum heen. Huiverig om aangereden te worden door je eigen kind of haar een stoeprandje te zien raken.

De laatste keer in het peuterbed slapen.

Laat ik een tip geven: niet met papa in een peuterbed stoeien! De slaapkamer die onze drie dochters delen, heeft gelukkig toch een make-over nodig. Ik heb de peuter graffiti bedekt onder een dikke laag witte muurverf. De oudste slaapt nu in een hoogslaper met haar bureau eronder geschoven. De jongste slaapt nu in het onderste stapelbed en er kunnen weer heel wat spulletjes ons huis verlaten. Mijn nichtje wil het peutermatras graag hebben, het junior beddengoed is verdeeld en het peuterbed naar de stort gebracht.

Meer reeds afgesloten kleuterfases.

Tijdens het schrijven van dit artikel bedenk ik mij, dat ik al geruime tijd geen driftig kind meer in de supermarkt heb gehad. Eigenlijk lopen de meisjes ook niet meer weg. Zie je wel, aan alle fases komt een eind en sommige laatste keren, worden de eerste keren van iets anders. De laatste keer achterop zitten, wordt de eerste keer zelf naar school fietsen en haar eerste diploma komt in zicht.

Lees ook:

Heb ik nog een kleuterfase over het hoofd gezien?

Bron afbeelding: Pixabay