Leven in de nasleep van het Columbine-drama, door Sue Klebold. Een uitgave van Lev.boeken, die getuigen zoals gewoonlijk van veel lef.
Nu ik al zo’n twee jaar lang kinderboeken recenseer en er ruim tweehonderd de revue zijn gepasseerd, lees ik héél soms een boek geschikt voor mijn eigen leeftijd. Deze titel zag ik voorbij komen op het blog van Mamaschrijft, waar i.s.m. Uitgeverij A.W. Bruna drie boekenwerden verloot, waaronder * Het besef van een moeder van Sue Klebold: De zoon van Sue, Dylan Klebold, is een van de twee daders van het Columbine High School drama, waarbij in 1999 12 leerlingen en een leraar werden doodgeschoten. In dit aangrijpende boek doet ze eerlijk verslag van haar reis als moeder die moet leren leven met het onbegrijpelijke.
Jeugdwelzijnswerker
Jeetje, wat werd ik hier nieuwsgierig van en niet alleen als Moeder. Ook door mijn opleiding als Jeugdwelzijnswerker, de specialisatie Jeugdrecht tijdens mijn rechtenstudie en mijn vrijwilligerswerk in een Huis van bewaring waar ik contact had met verdachten en daders van strafbare feiten. De pil van 351 bladzijden valt een paar dagen later met een bonk op de mat. Met verhoogde hartslag begin ik te lezen. Ik was eigenlijk wel klaar met de ellende van anderen, eens zien of dit boek mij van mijn stuk weet te brengen?!
Wat een kleine lettertjes en ik moet even wennen aan de lay-out. Wacht eens, de pagina’s zijn uitgelijnd, maar door het inbinden richting de gebonden kant van de bladzijden. Nu moet ik het dikke boek goed openvouwen om alle woorden te kunnen lezen. De reden van de inleiding van Andrew Solomon begrijp ik pas uit het einde van het boek, maar nu eerst naar het begin.
Het besef van een moeder
Wat een indrukwekkend en uitgebreid beschreven belevenis van deze moeder. Wat een lef en wat gaat ze met de billen bloot. Ze probeert van A tot Z te beschrijven wat er aan het Columbine-drama vooraf is gegaan. Hoe haar jongste zoon, één van de twee daders, is opgegroeid en waar het dan fout is gegaan? Want dat is eigenlijk het enige wat mensen zich afvragen als het om daderschap gaat. Deze reconstructie van de jeugd van haar zoon kan ze alleen achteraf geven. Al terugdenkend en gebruik makend van haar dagboek en privé foto’s, tracht ze de feiten en gebeurtenissen te beschrijven op een manier die niemand zal kwetsen. Hierdoor heeft ze veel, héél veel woorden nodig. Ook heeft Sue deskundigen geraadpleegd en zijn de feiten gecheckt door betrokkenen uit het werkveld. Hoe diep ze ook gaat ze vindt geen rechtvaardiging voor het gewelddadige gedrag van haar liefhebbende zoon. Zij en haar man hebben de signalen van depressiviteit niet opgepikt. Dylan heeft het goed verborgen. Sue wil door het optekenen van haar verhaal andere ouders waarschuwen om goed op je kinderen te letten. Pik de kleine signalen van pubers op en schakel op tijd deskundigen in. ‘Had dit drama voorkomen kunnen worden?’ loopt als een rode draad door het boek heen. Door zich hier met 100% voor in te zetten tracht ze het geweld wat haar zoon heeft aangedaan te verzachten en anderen hiervoor te behoeden.
Zelfmoord-moord
Eén van haar conclusies vind ik een regelrechte openbaring. Ten tijde van de schietpartij in Columbine plegen de twee daders zelfmoord. In feite is dat een crux, ze zijn niet alleen moordenaars, maar bovenal hebben ze zichzelf van het leven beroofd. Deze zogenoemde zelfmoord-moord plegers zullen een andere preventie-behandeling behoeven dan potentiële moordenaars. Als je het sec bekijkt zijn dit dus twee extra slachtoffers en dat in het licht van allerlei herdenkingen die plaats hebben gevonden in en rond Columbine, was daar soms wel, maar vaak geen plaats voor.
Sue Klebold beschrijft de schietpartij zelf ook chronologisch, maar alleen om het verhaal te staven. Niet om gruwelijke details te openbaren. Het leven van haar gezin na het drama komt ook zeker aan bod. Wat zij, haar man en oudste zoon hebben meegemaakt. Hoe ze in gevaar zijn geweest en hebben geprobeerd met vallen en opstaan het leven op te pakken tot nu, ruim vijftien jaar na dato.
Spreekt dit soort autobiografieën je aan?
Dank je wel Mamaschrijft en Lev.boeken/ uitgeverij A.W. Bruna voor deze leeservaring. Ik ben niet van mijn stuk gebracht, ik ben wel een ervaring rijker. Het boek heeft mij aan het denken gezet over het tijdig signaleren van hersenziekten en ik weet zeker dat deze kennis mij nog eens van pas zal komen.
Ik heb dit boek zien liggen, maar weet nog niet of ik het wil lezen. Het lijkt me zo akelig.