Toen onze oudste geboren werd, dacht ik naïef: nu kunnen we gewoon lekker gaan moederen. Luiers, flesjes, slapeloze nachten – je kent het wel. Wat ik er niet bij had bedacht, was dat je als lesbisch stel met een baby blijkbaar een wandelend gespreksonderwerp wordt. Alsof de kinderwagen niet alleen een baby vervoerde, maar ook een bordje met “Stel gerust je ongemakkelijke vragen”.

De allereerste kwam al in de supermarkt, toen ons dochtertje nog geen week oud was.
“Wat een schatje! En wie is dan de vader?”
Ik had willen zeggen: de zaaddonor (uhh vader) had geen tijd vandaag, maar ik glimlachte beleefd en mompelde iets over “zonder actieve rol in het leven”.

Het eerste jaar: alsof we auditie deden voor ‘Beste Ouders van Nederland’

Iedereen lijkt opeens iets te vinden van twee moeders met een kind.
“Lijkt ze op jou of op je vrouw?”
“Wat als ze later een vader(figuur) mist?”
“Mag ik vragen hoe jullie dat hebben gedaan?”
Nee Henk, je mag het vragen niet. Zeker niet op een kinderfeestje waar je naast me in de ballenbak zit.

Maar goed, naast alle vragen, was er natuurlijk ook het gewone babyleven. En dat was minstens zo pittig. Onze dochter bleek een kampioen niet-slapen, allergisch voor standaard flesvoeding en volledig overtuigd dat slapen alleen kon op een wiegende borst (bij voorkeur die van mijn vrouw, niet die van mij).

De stille competitie

En dan is er nog die onuitgesproken competitie tussen ons als moeders. Wie weet het beste wat ze nodig heeft? Wie heeft het snelst een boertje eruit? Wie vangt de eerste glimlach op camera?
Ik won op empathie (want: hormonen), mijn vrouw won op structuur (want: ex-militair in een vorig leven, vermoed ik).

We leerden al snel: liefde is niet afhankelijk van genen, borstvoeding of wie als eerste het rompertje aantrekt. Liefde is: samen slaaptekort lijden, elkaars paniek opvangen als ze weer eens 40 graden koorts heeft, en juichen alsof we goud gewonnen hebben als ze voor het eerst een hele nacht doorslaapt.

De buitenwereld went wel

Na een paar maanden begon ik te merken dat de meeste mensen gewoon nieuwsgierig zijn, niet per se onbeleefd. En zodra ze zagen hoe gelukkig en geliefd onze dochter was, verdwenen de meeste vooroordelen als sneeuw voor de zon.

En ja, soms komt er nog steeds een ongemakkelijke opmerking. Dan lachen we erom. Want laten we eerlijk zijn: onze dochter heeft twee moeders, drie oma’s, een opa, een donor met een anonieme glimlach, én een onuitputtelijke voorraad liefde. Wat zou ze tekortkomen?

Lees ook:

Heb jij ooit te maken gehad met goedbedoelde (of minder subtiele) vooroordelen over je gezin?

#nospon