“Gewoon een gezin, hoor!”

Dat zeg ik vaak. Als mensen vragen hoe het is om met twee moeders en drie kinderen het leven te runnen, zeg ik: “Gewoon een gezin, hoor.” Want dat is het ook. We hebben vieze sokken onder de bank, een ochtendspits waarbij niemand zijn schoenen kan vinden, en een avondroutine die steevast uitloopt. Net als ieder ander.

En toch… zijn we ook nét een beetje anders. Niet per se in hoe we leven, maar in hoe de wereld naar ons kijkt. En soms ook in hoe we naar onszelf kijken.

Labels en liefde

We vallen officieel onder de noemer “regenbooggezin”. Klinkt vrolijk, kleurrijk, bijna als een feestje. En ergens is het dat ook: een gezin ontstaan uit liefde, bewust gekozen, en opgebouwd met wat extra stappen, formulieren en nadenken.

Maar ik zeg eerlijk: ik voel me niet elke dag een regenboog. Soms voel ik me gewoon een uitgewrongen vaatdoek in een ochtendjas met yoghurtvlekken. En mijn vrouw waarschijnlijk ook (zij het wat eleganter). Toch houden we van dat label, want het zegt ook iets moois. Het herkent onze vorm van gezin als volwaardig. Als normaal.

Wat onze kinderen ervan vinden?

Voor hen is het gewoon zo. Ze hebben twee mama’s. Punt. Geen vader, geen geheime man in een hutje op de hei. De oudste legt het inmiddels rustig uit aan haar klasgenootjes: “Nee, ik heb geen papa. Ik heb twee moeders. Die vinden elkaar lief.” En dan gaat ze weer verder met tekenen.

Pas als ze ouder worden, komen de vragen. Waarom het bij anderen anders is. Of ze ook een vader hebben in hun lijf. Of ze later ook met een vrouw kunnen trouwen. Wij antwoorden altijd eerlijk: ja, alles kan – als het maar met liefde is.

Dingen die anders zijn

We krijgen af en toe vreemde blikken als we allebei op het schoolplein staan. Sommige mensen denken dat één van ons de oppas is. Of de zus. Soms krijgen we vragen over ‘de man in huis’. Of over of we de kinderen wel ‘alles kunnen bieden’.

Maar wat echt anders is? Dat we ons steeds een beetje bewuster zijn van hoe we naar buiten treden. We zijn altijd net iets alerter. Zorgen dat we uitleg paraat hebben. En dat kost energie, maar het hoort erbij.

En toch… zijn we óók gewoon een gezin. We maken ruzie over wie er de vaatwasser verkeerd heeft ingeladen. We proberen drie kinderen op tijd in bed te krijgen en lachen als dat mislukt. We hebben onze vaste plekjes op de bank en weten precies wie er als eerste koffie nodig heeft om te functioneren.

Dus… anders of niet?

Misschien zijn we anders in de ogen van de wereld. Maar in ons huis, tussen ons zestal aan voeten in pyjamabroekjes, zijn we gewoon thuis. En dat voelt als genoeg.

Lees ook:

Heb jij al eens gehoord van een regenbooggezin? Of ken je een regenbooggezin?

#nospon