Chantal~ Ojee ..Slik.. Nee, nee.. Slik.. Hou het tegen.. Laat het niet gaan.. Slik.. Een warme hand op mijn rug. “Gaat het lieverd?”.. Shit te laat.. Daar rollen de tranen over mijn wangen.. Ik kan ze niet meer tegen houden..
Kinderwens
Dit was op het moment dat goede vrienden van ons op een feestje bekend maakten dat zij papa en mama werden. Een erg moeilijk moment omdat wij hier al zo lang op zaten te wachten. Ongewenst kinderloos zijn kent vaak hele moeilijke momenten. Het is niet dat je niet blij bent voor de ander maar het is weer even een pijnlijk moment omdat je hoopt dit geweldige nieuws ook op een dag te mogen delen. Dolblij waren we voor onze vrienden. Er kwam weer een klein vriendje of vriendinnetje in ons leven waar wij weer heel veel van zouden gaan houden. Wij hadden op dat moment nog niet aan iedereen verteld dat het krijgen van kinderen voor ons niet zo vanzelfsprekend was.
Twee weken voor het feestje hebben we een paar vrienden verteld over onze kinderwens en dat we gestart waren met ons ziekenhuistraject. Toen op het feestje het geweldige nieuws werd verteld kon ik me heel groot houden. Ik was ontzettend blij voor onze vrienden maar voelde ondertussen het pijnlijke gemis voor ons. Mijn tranen kon ik goed bedwingen omdat ik daar natuurlijk niet mijn verdriet wilde laten zien. Maar toen ik de warme hand van een vriendin die het wel wist op mijn rug voelde en ze heel lief aan me vroeg of het met me ging brak ik.
Het was zo lief bedoeld van die vriendin, maar op dat moment had ik liever niet dat ze het gevraagd had omdat ik daardoor mijn tranen niet meer kon inhouden. Je schaamt je rot als je daar dan staat te huilen. Mensen keken me natuurlijk aan en vroegen zich af wat er aan de hand was. Dit was niet het juiste moment om mijn probleem te gaan vertellen.. De emoties werden uiteraard nog extra versterkt door de hormonen die ik op dat moment moest slikken.
Ziekenhuistraject
Uiteindelijk hebben we besloten om op een dag alle vrienden te vertellen over ons ziekenhuistraject. Onze vrienden vonden het erg fijn dat we het met hun wilde delen. Ook op mijn werk ben ik er altijd heel open over geweest. Sommige weken moest ik wel eens vier keer naar het ziekenhuis om te controleren of er al een eicel wilde groeien. Soms kreeg je dan in het ziekenhuis te horen dat je de volgende dag alweer terug moest komen. Hoe kreeg ik dat allemaal geregeld op het werk. Ik werkte namelijk in de thuiszorg en kon niet zomaar zonder uitleg een paar uurtjes vrij pakken. Iemand anders zou dan mijn thuiszorgroute over moeten nemen.
Als ik mijn collega’s niet verteld had wat er aan de hand was denk ik niet dat ze voor langere tijd steeds zonder uitleg zomaar langer gingen werken voor mij zodat in hun ogen ik lekker vrij zou zijn. Het beste voor mij was dan ook om open kaart te spelen. Alle begrip kreeg ik van mijn baas en collega’s. Hoe ze zich zelf ook in allerlei bochten moesten wringen om het op te lossen. Zij hebben er altijd voor gezorgd dat ik al mijn ziekenhuis afspraken zou halen. Eeuwig dankbaar ben ik hen.
Wij hebben tijdens de zwangerschap van onze vrienden heel erg met hen meegeleefd. Genoten van hun mooie momenten, maar ook van de minder mooie momenten. In het begin waren ze erg terughoudend in bijvoorbeeld het trots te laten zien van een nieuwe echo. Maar na een goed gesprekje samen waarin ik aangaf dat we zo blij voor hun waren en graag met hun wilde meegenieten lieten ze daarna vol trots zien hoe haar buik groeide, liet ze voelen hoe het kindje schopte enzovoort. Wij stuurde bij elke mijlpaal weer een leuk kaartje. Dat wij die kaartjes stuurden en zo betrokken waren voelde voor hun zo goed. Want voor hun is het net zo goed moeilijk om zwanger te zijn als het goede vrienden van je niet lukt. Je bent dan vaak terughoudend in je blijheid terwijl zij ook zoveel mogelijk moeten genieten van deze prachtige tijd in hun leven.
Ongewenst kinderloos
Dat wij hier zo mee om zijn gegaan wil niet zeggen dat iedereen dit kan die ongewenst kinderloos is. Voor ons heeft het erg geholpen om heel erg open te zijn over het ziekenhuistraject. Mensen leefden erg met ons mee. Ook op de momenten dat je je familie en vrienden het hardste nodig hebt.
Bij het opgroeien van mijn lieve neefje en nichtje (een tweeling van 3) zijn wij heel betrokken geweest (en nog steeds). We wilden niets missen van het eerste vaste hapje naar de eerste stapjes enzovoort. Wat hebben we daarvan genoten en doen we nog steeds. En ondertussen hadden we nog steeds hoop dat ook wij ooit een klein wondertje mochten krijgen.
Eén op de zes paren raakt niet binnen een jaar zwanger. Soms duurt het gewoon wat langer, soms is er sprake van een vruchtbaarheidsprobleem. Als een gewenste zwangerschap uitblijft kun je wel wat steun gebruiken. Gelukkig bestaat er de Stichting Freya, dé vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Hier kun je heel veel informatie krijgen maar ze bieden je ook een luisterend oor wanneer je hier behoefte aan hebt.
3,5 jaar later…
Inmiddels zijn wij na een traject van 3,5 jaar trotse ouders van een mooie dochter Tess. Ze is nu alweer 9 maanden en gaan alweer nadenken over het vieren van haar eerste verjaardag.
Recente reacties