Afgelopen zomer zijn wij in Rome geweest. Omdat we vorig jaar ook al in Rome onze vakantie vierden hebben we ditmaal aan de kinderen gevraagd wat ze graag zouden willen ondernemen. Er kwamen vooral antwoorden uit waar wij ons als ouders over verbaasden. We hadden namelijk verwacht dat ze graag naar een dierentuin of pretpark wilden gaan, maar niks bleek minder waar te zijn. “Dat kunnen we ook als we thuis zijn” was het antwoord. Nee wat ze wilden zien, was voornamelijk oudheid. Zo wilden ze graag hun hand in de Mond van de Waarheid stoppen. Begrijpelijk aangezien we de boeken “Het geheim van de gillende geraamtes” en “Het geheim van de afgebeten vingers” hebben gelezen. Verder staat echt heel hoog op hun lijstje een bezichtiging aan Pompeï. Maar wat dat met wond verzorging te maken heeft…
Pompeï
Het is even een stukje rijden vanuit Rome naar Pompeï en ik raad dan ook iedereen aan om dit eens te doen. De route er naar toe is prachtig. Vooral het gedeelte waarbij je de zee aan de rechterkant kunt zien en de Vesuvius aan de linkerkant. De auto parkeren is wel even wennen, ze halen je namelijk gewoon van de straat af. Nadat we een paar mannen op een ietwat onvriendelijke manier hebben weggejaagd konden we een fijne parkeerplaats vinden. Notabene 100 meter van de ingang van het museum af. Bij de auto hebben we nog even wat gedronken en gegeten en met de rest van de bepakking zijn we vervolgens Pompeï ingelopen.
Het museum
De entreeprijs van Pompeï is een giller. Slechts €30,00 waren we met ons zessen kwijt aan entree, en dat voor een hele dag! Een plattegrond kun je gratis pakken zodra je de toegangspoortjes door bent. Zoals je wellicht van de Romeinen gewend bent is alles in “hokken” verdeeld. Lopen door de ruïnes is dan ook zeker geen moeilijk iets. In het midden van het museum heb je een restaurant met sanitaire voorzieningen.
Filmen maar
Nadat we een uur of 2 – 3 hebben rondgelopen komen we aan bij een gedeelte wat wel heel erg leeg is. Ik besluit om er een stuk te filmen, maar dan wel graag een stuk waar we niet op staan qua geluid en beeld. Omdat voor elkaar te krijgen blijven de kinderen en mijn partner achter mij staan zodat ik vrij pad heb. Mijn oudste dochter heeft dit iets te laat door maakt een duik voor het filmpje en valt op een rots.
Lees onder het filmpje verder.
Pas nadat ik klaar ben met filmen geeft ze aan dat ze pijn heeft. Ik neem een blik op haar knie en weet meteen dat dit niet zomaar een schaafwondje is. Ik pak de kaart erbij en zoek de E.H.B.O post op.
E.H.B.O.
We lopen vervolgens naar de E.H.B.O. post toe. Gelukkig is de ruimte voorzien van een airco en kunnen we er allemaal even tot koeling komen. De mensen die er werken ontfermen zich gelijk over mijn dochter. Ik mag erbij staan en daar is ze maar wat blij mee aangezien de dame en heren geen woord Nederlands spreken. Zelfs Engels blijkt een hele uitdaging te zijn. Maar met de inzet van beide kanten lukt het ons heel aardig om te begrijpen wat de ander bedoelt.
Zoals ik al goed gezien had is de wond van mijn dochter geen oppervlakkig schaafwondje. De wond word daarom ook eerst goed schoon gemaakt, vervolgens komen er hechtpleisters op om de snee te dichten. Daarop komt een gaasje die vastgezet wordt met tape en om dit geheel heen gaat een verband. Ik vind het ietwat overdreven allemaal en geef dat ook aan.
De arts en verpleegsters weten mij te vertellen dat het een erg stoffig gebied is en we dit toch echt wel minimaal 3 – 4 dagen moeten laten zitten om ontstekingen te voorkomen. Dat klinkt ineens een stuk logischer.
Na de medische handelingen, vullen we wat papier werk in. We krijgen te horen dat de medische behandeling een gratis service is van het museum van Pompeï en mogen onze dag verder vervolgen.
Pauze
De pijn, de schrik en de angst werd onze dochter allemaal even te veel en we besluiten dan ook om het restaurant te bezoeken en een flinke pauze in te lassen. Chips eten voor de zouten, drinken voor het vocht en een ijsje voor de tranen. Na een ruim uur daar te hebben gezeten vragen we aan dochterlief of ze verder wilt lopen door het museum of dat ze terug wilt naar het hotel. De bikkel besluit om door te willen lopen. We geven aan dat ze dan wel haar mond open moet doen als het niet meer gaat.
Wond verzorgen
Al voor we de koffers konden vullen met kleren lag de E.H.B.O. kit al klaar in de koffer. En dat is maar goed ook, zo blijkt achteraf. In de nachten schrafelt dochterlief nogal wat in haar bedje. Zo veel dat het verband zelfs is afgezakt naar haar enkels. Gelukkig heb ik dus een heel pakket bij me zodat ik de wond verzorgen kan.
Het gaasje zit er nog goed op en dat laat ik deze dag ook zo zitten. Wel doe ik er een nieuw verband over heen. Zo kunnen we weer een heerlijke dag tegemoet met nieuwe bezienswaardigheden en bezienswaardigheden die we al eens gezien hebben maar waar ze nog graag een foto moment mee willen hebben. Zoals Castel Sant’Angelo.
Gelukkig nog niet maar dat zal vast nog wel eens gaan gebeuren met die twee ondernemers 😉